Βασίλης Πετρόπουλος
Ο Βασίλης Πετρόπουλος κατάγεται από το Σενίκο Δωδώνης Ιωαννίνων και είναι δημότης του Δήμου Ζωγράφου από το 1976. Σπούδασε παιδαγωγικά, πολιτικές επιστήμες και νομικά. Υπηρέτησε την πρωτοβάθμια εκπαίδευση επί 35 χρόνια από όλες τις θέσεις ευθύνης και του απονεμήθηκε ο τίτλος του Επίτιμου Διευθυντή Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Διετέλεσε πρόεδρος του Κεντρικού Υπηρεσιακού Συμβουλίου Π.Ε του Υπουργείου Παιδείας. Ως μαχόμενος δάσκαλος συμμετείχε εκ μέρους του συλλόγου εκπαιδευτικών σε διάφορες επιτροπές του Δήμου Ζωγράφου με στόχο τη συναίρεση σχολείου και κοινωνίας. Είναι μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών και της Ένωσης Ηπειρωτών Ιστορικών Συγγραφέων.
Κύριε Πετρόπουλε μεγαλώσατε στο χωριό Σενίκο του Δήμου Δωδώνης Ιωαννίνων. Διηγηθείτε μας πως ήταν τα πρώτα χρόνια της ζωής σας;
Γεννήθηκα στις αρχές της δεκαετίας του ΄50 στο Σενίκο Δωδώνης Ιωαννίνων κ. Ραυτόπουλε, δεκαετία επούλωσης των πληγών της Κατοχής και του Εμφυλίου. Εποχή δύο μεγάλων αντινομιών… Φτώχεια από τη μια, ΠΛΟΥΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ από την άλλη…
Στα μέσα της δεκαετίας του ’50, άρχισαν να ηχούν οι σειρήνες της μετανάστευσης, όχι μόνο προς το εξωτερικό αλλά και προς τα μεγάλα αστικά κέντρα της πατρίδας μας. Νέοι άντρες και γυναίκες πέταξαν μακριά σε άλλα μέρη, για να κυνηγήσουν το όνειρο, να βρουν καλύτερη τύχη… αφήνοντας πίσω αγαπημένα πρόσωπα και εγκαταλειμμένη γη.
Μέσα σε αυτό το γενικευμένο περιβάλλον, με τον πατέρα στην ξενιτιά και αρχηγό την μάνα, προσπαθούσαμε να προσφέρουμε ο καθένας ότι μπορούσε στο σπίτι, στα χωράφια και τα ζωντανά, ώστε να τα βγάλουμε πέρα.
Έτσι κι εγώ, όπως και η συντριπτική πλειονότητα των παιδιών της ηλικίας μου, τάισα κότες και κοκόρια, φύλαξα γιδοπρόβατα στο λόγγο, όργωσα έφηβος τη γη με το ησιόδειο αλέτρι, αλώνιζα μέσα στο λιοπύρι με το άλογο, έκανα δουλειές του ποδαριού, συμμετείχα σε γάμους και πανηγύρια. Μολονότι αυτός ο κόσμος αντιπροσωπεύει μια ζωή δύσκολη, γεμάτη στερήσεις, κάθε φορά που τον αναπολώ μου φαίνεται μαγευτικός, και νιώθω υπέροχα, όταν τον ανασέρνω σιγά-σιγά από τα ακροτόπια της μνήμης μου…
Μετά τη στρατιωτική θητεία ακολούθησα τα καραβάνια της «φυγής» με προορισμό την Αθήνα και ειδικότερα το δήμο Ζωγράφου, όπου παντρεύτηκα και ζω από το 1976.
Το βιβλίο σας «Σενίκο» σε τι αναφέρεται και τι θέλετε να προβάλλεται μέσα από αυτό;
Βασικά κίνητρα για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου, υπήρξε η επιθυμία μου να εκφράσω την αγάπη και την ευγνωμοσύνη προς την ιδιαίτερη πατρίδα μου και τους ανθρώπους της, να αναδείξω την ιστορία και τον πολιτισμό της, μαζί με την αγωνία μου για τη συνεχιζόμενη ερήμωση, περιθωριοποίηση και εγκατάλειψη των χωριών μας.
Είχα την μεγάλη τιμή, στην κοπή πίτας που έγινε στη Βίλλα Κοτοπούλη από τον Σύνδεσμο Ηπειρωτών «Η ΗΠΕΙΡΟΣ», να παρουσιαστεί το βιβλίο μου με ομιλητή τον εκπαιδευτικό και συγγραφέα Ευθύμιο Ρέντζιο, και εκ μέρους του Δ.Σ του Συνδέσμου να μου απονεμηθεί από τον πρόεδρό του Αλέξανδρο Γκούμα έπαινος για την προσφορά μου στην Εκπαίδευση και τον Πολιτισμό.
Στο πόνημά μου αυτό αναφέρομαι στην ιστορική διαδρομή του χωριού και της περιοχής, την καταγωγή και προέλευση των κατοίκων, τις μετακινήσεις του πληθυσμού κατά την Οθωμανική κυριαρχία και μέχρι τη μεταπολεμική Ελλάδα, τη διοικητική οργάνωση, την κοινωνική ζωή, όπως και πλήθος λαογραφικών και ηθογραφικών στοιχείων.
Η πολύχρονη ενασχόληση με τη γενέτειρα ήταν χαρά της ψυχής, ένα συναρπαστικό ταξίδι που άγγιξε όλο το «είναι μου»!… Έρχονται στιγμές, κυρίως όσο μεγαλώνουμε, που αναζητούμε τη νοσταλγική περιπλάνηση σε παλιές θύμισες και στην παράδοση.
Το βιβλίο μου, σίγουρα δεν είναι το τελευταίο που γράφεται με αυτό το αντικείμενο, μπορεί όμως να είναι ένα από τα τελευταία που γράφεται με σημείο αναφοράς το ταπεινό χωριό που σιγά-σιγά φθίνει.
Επικαλούμενος την όποια εμπειρία μου, θα ήθελα να παροτρύνω τον καθένα που έχει βιώματα από τον τόπο καταγωγής ή καταγωγής των γονέων του να γράψει πέντε λόγια για την γενέτειρά του, διότι πολλά από τα σημερινά χωριά μπορεί κάποτε να μην υπάρχουν, τουλάχιστον ας μην χαθεί και η ιστορία τους!…
