ΜΗ ΛΗΣΜΟΝΑΤΕ ΤΗ ΧΩΡΑ ΜΟΥ…….

Η δικιά μου γενιά δεν έζησε πόλεμο ούτε πείνα. Δεν έζησε απελπισία και φρίκη στους δρόμους και στις γειτονιές. Μόνο σκληρές αφηγήσεις και ματωμένες ιστορίες από τον εμφύλιο και τους Γερμανούς. Και όχι βέβαια όλοι. Ίσως εμείς περισσότερο που ζήσαμε στην επαρχία τα παιδικά μας χρόνια. Στους λασπωμένους δρόμους, στα παλιά σπίτια και στη βαρβαρότητα της αλάνας. Κάποιες κατάμαυρες νύχτες, με την υγρασία να τρυπάει το κόκκαλο μπροστά σε ξυλόσομπες, ακούσαμε τις ιστορίες των ανθρώπων με το αλάτι στις πληγές, τα κομμένα στήθη των ζωντανών γυναικών και την παράνοια του αλληλοσπαραγμού.
Είμαστε, ακόμα, η γενιά που ζήσαμε μεγάλους, μαζικούς ενθουσιασμούς – το  μπάσκετ του ΄87 και το ποδόσφαιρο το 2004. Που χαρήκαμε τον καταναλωτισμό, τα μεγάλα έργα, τα ταξίδια, τα αυτοκίνητα, την ανάταση, έστω και τη «διονυσιακή» υποκουλτούρα στα σκυλάδικα.
Και να 'μαστε πάλι στο Σύνταγμα. Αυτή τη φορά όχι για να πανηγυρίσουμε κάποια νίκη της Εθνικής αλλά για να φωνάξουμε τον φόβο μας. Χθες οι  άλλοι, σήμερα εμείς. Κι εμείς κι οι άλλοι, όμως, το ίδιο φοβόμαστε. Μόνο που έχουμε άλλα πράγματα στο μυαλό μας. Γιατί  βλέπουμε διαφορετικά τον κόσμο.
Κοιτάς γύρω σου και βλέπεις διάφορους. Αστούς που τρέμουν για τις δουλειές τους, ανέργους που η εταιρεία τους έκλεισε, ωραίες κοπέλες, άσχημες, καλοντυμένους, κιτσάτους, αριστερούς που κρατούν πια αποστάσεις  Μια μάζα από πηγαδάκια που βρέθηκαν για πρώτη φορά  σε συγκέντρωση. Ποιοι είναι; Πώς να ξέρεις; Να είναι όλοι τους αγαθοί άνθρωποι που αγαπούν άδολα την Ευρώπη; Τι σημασία έχει; Είναι άνθρωποι που κουβαλούν τη δική τους αγωνία και το προσωπικό τους φορτίο. Και φόβο, πολύ φόβο για το μέλλον της κοινωνίας που ζουν.
Δεν είναι όμως φίλε μου, χθεσινέ διαδηλωτή, όλοι αυτοί ούτε δωσίλογοι, ούτε πουλημένοι, ούτε αφελείς που τους κοροιδεύουν οι Ευρωπαίοι. Αγανακτισμένοι είναι που ο Τσίπρας εδώ και πέντε μήνες δεν τους εξηγεί τι ακριβώς  κάνει. Και τώρα, φτάνοντας πια στο όριο του αδιεξόδου, βγήκαν στον δρόμο χωρίς να το θέλουν. Ούτε τον Σαμαρά αγαπούν, ούτε τον Βενιζέλο, ούτε κανέναν άλλον απ΄ αυτούς που εσύ ταυτίζεις με την αδικία της κοινωνίας και την κλεπτοκρατία. Όσο κακός ή καλός είναι ένας δικός σου σύντροφος άλλο τόσο καλοί ή κακοί είναι κι αυτοί που βρέθηκαν σήμερα στο Σύνταγμα. Είναι κανονικοί άνθρωποι όσο και οι άλλοι που ζουν κάτω από το ίδιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα με σένα.
Κι όσο για τα ΝΑΙ και τα ΟΧΙ, μια σημειολογία  είναι που δεν έπρεπε να μας τα ζητήσει καμία κυβέρνηση. Γιατί τις κυβερνήσεις τις εκλέγουμε να παίρνουν τις αποφάσεις και όχι να μας διχάζουν γιατί αποστρέφονται την άρνηση και εκλιπαρούν την αποδοχή.
Γιατί, δηλαδή, αυτοί που θα πουν ΝΑΙ στην Ευρώπη την Κυριακή, να μην είναι ο λαός που λέει ΟΧΙ στην ανασφάλεια, στην άγνοια και στην κοροϊδία; Μήπως δεν είναι αυτοί που έκαναν υπομονή πέντε μήνες και δεν βγήκαν σε καμία διαδήλωση; Μήπως δεν είναι αυτοί που υπέμεναν στωικά όλα τα πάρε-δώσε του Βαρουφάκη, χωρίς αποτέλεσμα; Ε, δεν μπορεί πια να περιμένει κανείς από τον άνθρωπο που φοβάται να κάτσει σπίτι του και να μην βγάλει κραυγή απελπισίας για τη χώρα του.
Ας είναι λοιπόν αυτή η τελευταία συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Και για τους μεν και για τους δε. Ας μην ξαναχρειαστεί να βγούμε στους δρόμους γιατί πονέσαμε για τις ζωές μας.
Μην καταστρέφεις τη χώρα σου, Αλέξη. Δεν άλλαξε ποτέ ο κόσμος έτσι όπως το σκέφτεσαι. Διόρθωσε το λάθος, όσο είναι καιρός και πρόλαβε τον όλεθρο που έρχεται. Η Ιστορία θα στο ανταποδώσει, έτσι κι αλλιώς. Κάντο όμως, τώρα και δίκαια. Και χωρίς «φοβέρες και μ' αίματα».
Πηγή: Protagon.gr – Ανδρέας Ζαμπούκας