Σπύρος ΓΙΑΤΡΑΣ: Ο Ζωγραφιώτης στιχουργός των μεγάλων Λαϊκών επιτυχιών

Επί της Λεωφόρου Παπάγου 28 στου Ζωγράφου, υπάρχει ένα κατάστημα Οπτικών. Του Σπύρου Γιατρά. Τον γνωρίζουν σαν έναν «επαγγελματία» αλλά και έναν από τους μεγάλους στιχουργούς που με τους στίχους του πολλά γνωστά ονόματα τραγουδιστών, έγιναν «φίρμες», γιατί το κάθε κομμάτι, όπως λέει ο ίδιος έχει τη δική του ιστορία.
Παρ’ όλα αυτά «παρέμεινα ο ίδιος όπως ξεκίνησα και μετράω τους ανθρώπους στις ψυχές γιατί όσοι καθιστούν την ένδυση κύριο μέρος της προσωπικότητάς τους, δεν θα αποκτήσουν ποτέ μεγαλύτερη αξία από αυτή των ρούχων τους», μας εξομολογείται.
Θέλοντας να ξετυλίξουμε αυτή την άγνωστη πλευρά του αγαπητού μας συνδημότη, του ζητήσαμε αρχικά να μας πει:

Δυό λόγια για τον άνθρωπο και τον καλλιτέχνη Σπύρο Γιατρά

Η δικιά μας γενιά για κείνο το οποίο θα μετανιώσουμε μια μέρα κύριε Ραυτόπουλε, είναι όχι για τις κακές πράξεις των κακών ανθρώπων, αλλά για την ανοχή των καλών στις πράξεις των κακών.
Ο καλλιτέχνης είναι ένας άνθρωπος που μπορεί να βάλει το χάος σε τάξη, να κάνει μια υπέρβαση.
Αυτή είναι η καλλιτεχνική πλευρά ενός ανθρώπου ο οποίος 35 χρόνια είναι στην πρώτη γραμμή της ελληνικής δισκογραφίας. Πάντοτε χαμηλών τόνων, προσεκτικός γιατί ο υπερόπτης δεν έχει Θεό, ο φθονερός δεν έχει γείτονα και ο θυμώδης δεν έχει ούτε τον εαυτό του. Αυτή είναι η άποψη η δικιά μου.
Μεγάλωσα και γεννήθηκα στην Αθήνα και στις γειτονιές της Αθήνας τότε που οι γειτονιές είχαν άλλη δομή και άλλη αξία. Αγάπησα τους ανθρώπους και αυτοί με αγάπησαν.
Έγραψα μεγάλα τραγούδια, ξεκινώντας από τον μέγα Πάριο με το «Αν δεν είχα και σένα τι θα ήμουν στη γη», χαρακτηριστικά μετά στο μέγα Διονυσίου με το «της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος», «μας υποχρέωσες», «νομίζεις», «καλύτερα μαζί σου και τρελός», στον Αντύπα με το «στείλε μου σε παρακαλώ ένα σημάδι μόνο» και σε μια χαρακτηριστική στιγμή της ψυχής και της ζωής μου τον Κοντολάζο με το «όλα τάδωσα για σένα».
Έβγαλα νέους καλλιτέχνες όπως τον Σφακιάνακη του οποίου το ρεπερτόριο κατά 60% είναι δικό μας, από «τον αετό πεθαίνει στον αέρα», «σώμα μου», «μήπως είμαι τρελός», «σκιές δεν αγαπάνε», «δεν θα πετάξουμε ποτέ», μεγάλα τραγούδια που ακούγονται καθημερινά σε όλες τις νυχτερινές διασκεδάσεις και πολλές φορές και στις ημερήσιες.
Έμαθα νάμαι ελεύθερος, να σκέπτομαι και να δίνω. Αυτή είναι η καλλιτεχνική μου πλευρά.
Σαν άνθρωπος ζω σε μια περιοχή στου Ζωγράφου που οι άνθρωποι με αγάπησαν και εγώ τους αγάπησα, μια όμορφη γειτονιά έστω και αν πολλές φορές οι άνθρωποι οι σωστοί και οι ολοκληρωμένοι φύγανε, άλλαξαν γειτονιές, αλλά τι να κάνουμε έτσι είναι ζωή, έρχεται και πάει και έρχεται η στιγμή που θα αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις.
Τα μυαλά είναι σαν αλεξίπτωτα, για να λειτουργήσουν πρέπει να είναι ανοικτά. Προσπάθησα να κρατήσω ανοικτή την πόρτα του μυαλού μου και να σκέπτομαι σωστά, γιατί η σκέψη για την ψυχή είναι ότι το φως για τα μάτια.
Αγάπησα τους καλλιτέχνες και με αγάπησαν και αυτοί.
Τα τελευταία χρόνια ένα μεγάλο ταλέντο που άρχισε με το μεγάλο τραγούδι «το άκουσα» συνεχεία με το «κατάθεση ψυχής» ο Νίκος Οικονομόπουλος, άφησε και αυτός μια μεγάλη εποχή, αλλά δεν πρέπει να παραλείψω, είμαι υποχρεωμένος να το πω, επειδή αγάπησα το τραγούδι και αυτόν που το τραγούδησε, τον Σταμάτη τον Γονίδη, τον Γονίδη των κόκκινων στιγμών, τον μεγάλο Γονίδη, που μας τραγούδησε το «όλα σ’ αγαπάνε».
Έβγαλε επίσης την Πάολα στο ξεκίνημά της ως συνθέτης εγώ και ο Αλέκος ο Χρυσοβέργης με τον οποίον συνεργάζομαι και συνεργάστηκα για πολλά χρόνια, έγραψε και με τον Λαβράνο και με τον μεγάλο Αντώνη Βαρδή, που αγαπηθήκαμε και γράψαμε και μαζί τον μεγάλο δίσκο του Πάριου «όταν βραδιάζει» και έγραψα επίσης και με τον υπέροχο, τον ανεξάντλητο, τον αιώνιο το Δημήτρη τον Μητροπάνο, ολόκληρο δίσκο, «ένας καινούργιος άνθρωπος»  στον οποίον είναι όλα τα  τραγούδια τα δικά μας.
Θέλω κάποτε να πω και άλλα που αφορούν την ελληνική δισκογραφία  γιατί εγώ ήμουνα κάτω από τις φτερούγες ενός πολύ μεγάλου ανθρώπου, του μεγαλύτερου δισκάνθρωπου που γέννησε ποτέ η ελληνική δισκογραφία, του Μάκη του Μάτσα, αναφέρομαι και στο βιβλίο μου που έβγαλα τώρα τελευταία.
Πρέπει να τονίσω και τις μεγάλες επιτυχίες του Καρά, «το λέγε ότι θες λέγε», «δεν πάω πουθενά», «άλλοθι δεν έχεις άλλοθι» μια σειρά από ολόκληρους δίσκους με  τους οποίους ανέβηκε και αυτός εκεί που είναι, στα ύψη και εμείς τραγουδηθήκαμε από αυτόν τον μεγάλο καλλιτέχνη.
Βεβαίως και από τη μεγάλη Μαρινέλα, στο δίσκο «η αγάπη μας είναι πιο μικρή από το σύμπαν» στο υπέροχο τραγούδι «μπορεί».
Με λίγα λόγια πρέπει να πως για το μεγάλο Διαμαντίδη, ο οποίος έχει μια εκπληκτική φωνή, αλλά έχει αντίπαλο τον εαυτό του. Γράψαμε και γι’ αυτόν μεγάλα τραγούδια, τρείς δίσκους και έχουμε αφήσει και εκεί τη σφραγίδα μας.
Ένα επίσης μεγάλο τραγούδι το οποίο τραγουδήθηκε και από τον Κοντολάζο, από τον Τσαλίκη και από τη Γωγώ Τσαμπά, το οποίο έχει σχεδόν 3 εκατομμύρια χτυπήματα στο Internet, είναι ο δίσκος «κάνω τον Άγιο» και αυτό το τραγούδι έγινε ένα μεγάλο σουξέ.
Τέλος η συνεργασία μας με τον Νίκο Μακρόπουλο άρχισε και αυτού η απογείωση με «το είμαι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης» και όλα τα τραγούδια που αναφέρονται στο μεγάλο αυτό  δίσκο οι μεγάλες επιτυχίες του συγκεκριμένου καλλιτέχνη.
Βεβαίως έχουμε και τον «σταρ» όλων των ελλήνων τραγουδιστών τον Τόλη Βοσκόπουλο. Και τίτλοι δίσκου «όλη η αλήθεια είναι γραμμένη  στους μαύρους κύκλους των ματιών μου που δεν υπήρχαν πριν φύγεις προτού μ’ αφήσεις μοναχό».
Αυτή σε πολύ λίγες επιγραμματικές στιγμές από την ομιλία αυτή, απ’ τη γλώσσα την οποία χρησιμοποιώ σαν άνθρωπος και σαν καλλιτέχνης, είναι περίπου, γιατί είναι τόσο μεγάλη η πορεία και τόσο μεγάλα τραγούδια, που θα ήταν και κουραστικό να αναφέρουμε σε αυτά. Παρέμεινα ο ίδιος όπως ξεκίνησα και μετράω τους ανθρώπους στις ψυχές γιατί όσοι καθιστούν την ένδυση κύριο μέρος της προσωπικότητάς τους, δεν θα αποκτήσουν ποτέ μεγαλύτερη αξία από αυτή των ρούχων τους.
Έτσι καλλιέργησα την ψυχή μου και το μυαλό μου, ζω σε μια περιοχή που οι άνθρωποι ακόμη δεν είναι ξιπασμένοι, είναι χαμηλών τόνων, λόγο profile και θα ήθελα να πω και κάτι άλλο για όλους εκείνους οι οποίοι έχουν την αίσθηση της πραγματικότητας που είναι θέμα ταλέντου. Κάποιος από αυτούς που είναι περιφερόμενος μου, κάποια γυναίκα συγκεκριμένα, μου είπε πως έχει την έκτη αίσθηση, της λέω «ναι, αλλά σου λείπουν οι άλλες πέντε». Δεν είναι εξυπνάδα να καυχιέται κανείς για κάτι, γιατί η αλήθεια βγαίνει δύσκολα από το στόμα και πολύ δύσκολα μπαίνει στα αυτιά.
Αυτά με λίγα λόγια είναι τα καλλιτεχνικά μου.

Πως βλέπετε να κινείται κύριε Γιατρά  το καλλιτεχνικό status σήμερα και ποιο από τα τραγούδια που έχετε γράψει έχει μείνει βαθιά στην καρδιά σας?

Τα μεγάλα τραγούδια, κύριε Ραυτόπουλε, έχουν εκλείψει βέβαια σήμερα, είναι τραγούδια με ημερομηνία λήξεως, Η δισκογραφία έχει μια μεγάλη κατηφόρα, η καλλιτεχνία δεν πάει καθόλου καλά, οι άνθρωποι, οι περισσότεροι μουσικοί, έχουν πάρει τον κατήφορο, δεν ακούω εκείνη την ένταση, την ομορφιά, την αγάπη των παλιών μουσικών, και το μεγάλο τραγούδι το οποίο έχει μείνει σε όλα τα στόματα όλων των καλλιτεχνών, γιατί δεν υπάρχει μεγάλος καλλιτέχνης που δεν το έχει τραγουδήσει, είναι το «της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος, πότε κόλαση και πότε παράδεισος».

Είστε ένας παλιός ζωγραφιώτης αλλά και ένας άνθρωπος της αγοράς. Τι προτείνετε στη Δήμαρχο για τον Δήμο μας?

Έχω την τιμή να γνωρίζω προσωπικά την Δήμαρχο όπως πιστεύω και εύχομαι να πάει καλά στην καινούργια θέση την οποία κατέχει, για την οποία πάλεψε πολλά χρόνια. Είναι ένα αξιόλογο άτομο που πιστεύω και αν κάνει πράξη αυτά τα οποία έχει πεί, θα βγεί πάλι. Ξέρετε οι πολιτικοί κρίνονται όχι από αυτά που λένε, αλλά από αυτά που κάνουν. Και θα είναι πολύ σημαντικό γι’ αυτό το μέρος της Αθήνας που είναι ένας πολύ μεγάλος Δήμος, ο Δήμος του Ζωγράφου να τον διοικούν άνθρωποι ικανοί, που να μην σκέπτονται τις επόμενες εκλογές, αλλά να σκέπτονται πάντα διαχρονικά, να χτίζουν και να φτιάχνουν γι’ αυτούς που θα έρθουν, όχι γι’ αυτούς που είμαστε εδώ.